عاشق سوخته

 'عاشق سوخته' 
 پرده بردار ز رخ، چهره‏ گشا ناز بس است
عاشق سوخته را دیدن رویت هوس است
 دست از دامنت ای دوست، نخواهم برداشت
تا من دلشده را یک رمق و یک نفس است
 همه خوبان برِ زیبایی‏ات ای مایه حُسن،
فی‏ المثل، در برِ دریای خروشان چو خس است
 مرغ پر سوخته را نیست نصیبی ز بهار
عرصه جولانگه زاغ است و نوای مگس است
 داد خواهم، غم دل را به کجا عرضه کنم؟
که چو من دادستان است و چو فریاد رس است
 این همه غلغل و غوغا که در آفاق بوَد
سوی دلدار، روان و همه بانگ جرس است
 'امام خمینی قدس سره'

رخ خورشید

'رخ خورشید' 
 عیب از ما است، اگر دوست ز ما مستور است
دیده بگشای که بینی همه عالم طور است
 لاف کم زن که نبیند رخ خورشید جهان
چشم خفاش که از دیدن نوری کور است
 یا رب، این پرده پندار که در دیده ماست
باز کن تا که ببینم همه عالم نور است
 کاش در حلقه رندان خبری بود ز دوست
سخن آنجا نه ز ناصر بود از منصور است
 وای اگر پرده ز اسرار بیفتد روزی
فاش گردد که چه در خرقه این مهجور است
 چه کنم تا به سر کوی توام راه دهند؟
کاین سفر توشه همی‏خواهد و این ره دور است
 وادی عشق که بی هوشی و سرگردانی است
مدعی در طلبش بوالهوس و مغرور است
 لب فرو بست هر آن کس رخ چون ماهش دید
آنکه مدحت کند از گفته خود مسرور است
 وقت آن است که بنشینم و دم در نزنم
به همه کون و مکان مدحت او مسطور است
 'امام خمینی' 

دخترک ناز

بنام خـــــالق هسـتی  بخوانید       تامـــغز ســــخن از دم بدانـید

در این گفـــتار ابیاتی ســرودم          که خود جزیی ازآن افسانه  بودم

سخن بهر یکی گفتم ( جنین ) بود     مفـصّل در کتابـــی آتشین بود

ولی اکــــنون کآمد او بدنــــیا            خواهم تا بدو گــــویم سخـنها

تا آنگاه کآن نامــــه بخـــوا ند              وراز و ا لدینــــش را  بدانـــد

                            +++++++++++++++

شنـیدم چـند مـاهی آمدستی          هنوزت خواب در گهواره هسـتی

زتقد یر خدا گشــتی تو  دخـتر           فرقی نیست گــر بودی  مذکـّــر

خدایا بســـلامت دار جانـــش             شود سالم در جســــم وروانش

هر آنگاهی به رشــد وعقل آیی         نگه مـــی دارم آن  راز رهــایی

        برایت نامــه ای از دل نوشـتم            که با خـون جـگر آنرا سرشــتم

                          +++++++++++++++++

مرا مایوس از فهمـش مگـردان         نخوان دستخط من را همچو نادان

اوّل بایدت درســـی بخـــوانـی          بگیری عـبرت از این زند گـــانی

 اگر بـــودم به دوران شـــبابت         خودم شـــرحی دهم از آن  کتابت

وگر درعالمی دیگر تــنم بود             برایت می نـهم سرچشـمه ی رود

توبنگر صد نشان وصد علامت           زغوغایی که باشـــد چون قیامت

                  +++++++++++++++++++++

مرا مقصود برتر زین نوشــــــــتار           همانا توشـــوی آگاه وهوشیـار

 بدانی از گذشته  گر شـود   یاد           توگــویی عجبـا ای داد وبــیداد

 نمی خواهـم به  جانت نفرت آید          ازین قصـه تو پندی گـیر شــاید

 گنهه کزدیگران کردند شوی پاک          بسان گل  چو روید  بین خاشـاک

امید اســت از بیان حـــق نرنجی          بخوان آن نامه تا یابی تو گنــجی

شعر : حبیب جمیل زاده 20/9/90

 http://www.habib-j.blogfa.com/