ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 |
مفهوم فطرت این است که انسان حقائقى را بدون هیچگونه نیاز به استدلال درمىیابد، و به وضوح به آن مىرسد و آن را پذیرا مىشود، مثلاً هنگامى که یک شاخه گل جالب و خوشبو را مىبیند اعتراف به «زیبائى» آن مىکند، و در این ادراک هیچ نیازى به استدلال نمىبیند.
مىگوید: پیدا است که زیبا است، نیازى به دلیل ندارد.
درک فطرى درباره خداشناسى نیز از همین قبیل است، انسان هنگامى که به اعماق جانش نگاه مىکند، نور حق مىبیند، ندائى با گوش دل مىشنود، ندائى که او را به سوى مبدء علم و قدرت بىنظیر در جهان هستى دعوت مىکند، مبدئى که کمال مطلق و مطلق کمال است، و در این درک وجدانى درست همانند زیبائى گل خود را نیازمند به دلیلى نمىبیند.
ادامه مطلب را ببیند