چگونه به خداى نادیده ایمان بیاوریم؟

ساده‌ترین ایرادى که مادى‌ها بر خداپرستان دارند این است که: «انسان چگونه مى‌تواند موجودى را که با حواس خود درک نکرده بپذیرد و به او ایمان آورد، شما مى‌گوئید خدا نه جسم دارد، نه مکان دارد، نه زمان نه رنگ و نه. . . ، آیا چنین موجودى را با چه وسیله مى‌توان درک کرد؟ ما تنها به چیزى ایمان مى‌آوریم که حواس ما عاجز از درک آن نباشد، اصلا چنین چیزى وجود ندارد» .

این ایراد از جهاتى قابل بحث است:

 ١  - عمده عللى که انگیزه مخالفت آقایان مادى‌ها با موضوع خداشناسى
مى‌باشد، کاملا در این ایراد تجلى کرده است.

از جمله غرور علمى آنها، و حکومت دادن علوم طبیعى بر همه چیز و همه حقایق، و همچنین سنجش همه چیز با مقیاس علوم مادى (مشاهده و تجربه) ، و منحصر ساختن وسیلۀ درک را به اسباب طبیعى و مادى، در اینجا دیده مى‌شود.

ما از این آقایان سؤال مى‌کنیم آیا قلمرو و منطقۀ فعالیت و نفوذ علوم طبیعى حدى دارد یا نه؟ !

واضح است که جواب این سؤال مثبت است، زیرا قلمرو علوم طبیعى همان موجودات محدود مادى طبیعى است و بس.

بنابراین چگونه مى‌شود چیزى را که غیر محدود است، با ابزار طبیعى درک نمود.

انجام چهار عمل برای رهایی از ضرر کردن‌های بی‌وقفه!

» سرویس: معارف و حقوق - دین و اندیشه

کد خبر: 92072716107

شنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۲ - ۰۷:۰۵

خداوند متعال در سوره مبارکه عصر سوگند می‌خورد که نوع انسان مدام در حال زیان‌کردن است، مگر آن‌هایی که ایمان آورند و عمل صالح انجام دهند و همدیگر را به حق و صبر سفارش کنند.

به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، عمر ما انسان‌ها به مانند حکایت آن کسی است که می‌گفت "به دادم برسید که سرمایه‌ام آب شد و از بین رفت."

شخصی مرد یخ‌فروشی را دید که یخ‌هایش کم‌کم داشتند آب می‌شدند، عاجزانه فریاد می‌زد: رحم کنید به کسی که سرمایه‌اش دارد آب می‌شود... منقلب شد. انگار کسی نشانش داده بود معنی واقعیِ‌ "انّ ‌الانسان لفی خُسر" را.

حال، لحظه لحظه ما شبیه حال آن مرد یخ‌فروش است. سرمایه‌مان،‌ عمرمان، ‌جوانی‌مان،‌ ذره ذره مقابل چشم‌هایمان درحال آب شدن است و نمی‌فهمیم، همه‌اش ضرر، همه‌اش باخت است. سرمایه‌مان را به چیزهایی می‌دهیم که نمی‌ارزند؛ به چیزهای کم ارزش و گاه بی‌ارزش و به عزّت‌های همین دنیا، به عزیز شدن‌های گذرا... افسوس که آخر، بهای جان ما فقط بهشت بود، اما...

رهایی از این ضرر کردن‌های مدام، رهایی از این باختن‌های بی‌وقفه، فقط، عمل به یک تبصره چهار ماده‌ای‌ است؛ ایمان، عمل شایسته، سفارش به حق، سفارش به صبر.

آیات سوره عصر بیان می‏‌کند که اعتقاد به حق و عمل صالح ملاک سعادت اخروی و کفر و فسق ملاک شقاوت است، این سوره تمامی معارف قرآنی و مقاصد مختلف آن را در کوتاه‏ترین بیان خلاصه کرده است.

منبع:http://khabarfarsi.com